الف) کاهش چشمگیر آلودگی هوا و گازهای گلخانه‌ای
-
کاهش انتشار کربن: حمل و نقل ریلی به ازای هر تُن-کیلومتر، دی‌اکسید کربن (CO2) بسیار کمتری نسبت به حمل و نقل جاده‌ای (کامیون‌ها) منتشر می‌کند. هر قطار باربری می‌تواند معادل ده‌ها کامیون محموله حمل کند، بنابراین با جایگزینی جاده با ریل، میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای کاهش می‌یابد.
-
کاهش آلاینده‌های موضعی: با کاهش تردد کامیون‌ها، انتشار آلاینده‌های محلی نظیر اکسیدهای نیتروژن (NOx)، اکسیدهای گوگرد (SOx) و ذرات معلق (PM) در مسیرهای جاده‌ای کاهش می‌یابد که این امر به بهبود کیفیت هوای مناطق مسکونی و شهری در طول مسیر کمک می‌کند.
ب) افزایش ایمنی و کاهش خطر نشت مواد نفتی
-
ایمنی بالاتر: حمل و نقل مواد خطرناک مانند نفت و فرآورده‌های آن از طریق ریل، به طور کلی ایمن‌تر از جاده است و احتمال وقوع تصادفات و سوانح بزرگ که منجر به نشت و آلودگی وسیع محیط زیست (خاک و آب‌های سطحی) می‌شود، کمتر است.
-
کنترل بهتر نشت: در صورت وقوع حادثه، کنترل و مهار نشت مواد در سیستم ریلی سازمان‌یافته‌تر و اغلب در مناطق دور از مراکز جمعیتی است.
ج) کاهش فرسایش جاده‌ها و آلودگی صوتی
-
حفظ زیرساخت‌ها: کاهش تردد کامیون‌های سنگین، عمر مفید جاده‌ها را افزایش داده و نیاز به تعمیرات مکرر که خود منبع آلودگی و مصرف انرژی هستند را کاهش می‌دهد.
-
کاهش آلودگی صوتی: در مقیاس کلی، با حذف صدای هزاران کامیون از جاده‌ها، آلودگی صوتی مسیرهای جاده‌ای کاهش می‌یابد، اگرچه آلودگی صوتی در اطراف ایستگاه ریلی افزایش خواهد یافت.
